SOWA OPAC : Katalog Biblioteki Miejsko-Powiatowej w Kwidzynie

Audiobook

W koszyku

oceń

Czarne narcyzy / Katarzyna Puzyńska ; czyta Laura Breszka. - Warszawa : Prószyński Media, 2017. - 1 płyta CD MP3 (14 godz. 49 min) : digital, stereo ; 12 cm.

(Policjanci z Lipowa ; )

Autor

Puzyńska Katarzyna (1985- ). Autor Breszka Laura. Lektor

Forma i typ

Audiobooki Proza

Przynależność kulturowa

Literatura polska

Gatunek

Powieść Kryminał Książki mówione Dokumenty dźwiękowe

"Brodnica przygotowuje się do obchodów lipcowego Święta Policji. Daniel Podgórski nie ma jednak powodów do radości. Niektórym ludziom bardzo zależy, żeby jak najszybciej zapomniał o zamkniętej już sprawie śmierci trójki bezdomnych. Przy każdym z ciał z jakiegoś powodu pozostawiono niewielkie wahadełko. Pewna dziennikarka sugeruje policjantowi, żeby szukał odpowiedzi w opuszczonym domu ukrytym w leśnej gęstwinie. Miejscowi wierzą, że to miejsce nawiedzane przez diabła. Kobieta wkrótce znika bez śladu, a Podgórski wraz z byłą komisarz Kopp odnajduje kolejne ciało. Co ma z tym wspólnego niepokojąca wiadomość, którą Weronika Nowakowska otrzymuje od nieznanego nadawcy? Dlaczego drobny złodziejaszek ginie tego samego dnia, kiedy wychodzi z więzienia? I jakie znaczenie dla sprawy mają czarne narcyzy?"

zob. w.bibliotece.pl

Status dostępności:

Mediateka

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. CD/kryminał (1 egz.)

Strefa uwag:

Uwaga dotycząca uczestników/wykonawców

Czyta Laura Breszka

Uwaga dotycząca innej dostępnej postaci fizycznej

Publikacja dostępna również w wersji drukowanej

Uwaga dotycząca wymagań systemowych

Nagranie w formacie mp3

Recenzje:

Pierwszą książkę Kasi Puzyńskiej, którą przeczytałam, był "Motylek" już prawie rok temu. Historia - bądź co bądź - wiejskich policjantów, mających stale na pieńku z tymi "miastowymi" w Brodnicy, ich losy poprzetykane kryminalnymi zagadkami, które muszą rozwiązać, kompletnie mnie kupiły. Pierwsze trzy-cztery tomy czytałam z zapartym tchem, częstokroć zarywając dla nich nocki. A teraz ja się pytam - gdzie podziali się tamci bohaterowie? (...)
Daniel Podgórski jest w tej książce jakąś karykaturą samego siebie (coś jak Kapitan Sparrow w najnowszych "Piratach z Karaibu). Niby to on, ale jednak nie on. Najpierw utrata córeczki, a potem prowadzone przeciwko niemu dochodzenie, które pozbawiło go odznaki sprawiły, że Daniel się zagubił. I ja to kompletnie rozumiem, Podobnie jak prawdopodobnym jest nastoletni bunt Łukasza oraz pogorszenie jego stosunków z ojcem, którego teraz nazywa "pijusem". Ba! Ja nawet rozumiem w jakiś sposób tę dziwaczną relację Emilii i prokuratora. Nawet jakoś te zawirowanie wokół Cebulskiego. Okej, te rzeczy są możliwe. Ale nie poprowadzone taką narracją. Czemu? Bo ci bohaterowie poza tym, że wciąż mają swoje imiona i nazwiska, to są już kompletnie innymi postaciami. Jakby ich miejsca zajął gorszy bliźniak. Bardzo to rzuca się w oczy, jeżeli zestawić to z poprzednimi tomami. Nomen omen jedynie wulgarny Kamiński zdaje się być wciąż tylko sobą.
Rozumiem, że autorka - pisząc ósmy tom - chciała trochę poruszyć posadami życia bohaterów. Ale moim zdaniem mogła być bardziej subtelna w tej rewolucji. Przecież na to, jak kształtuje i zmienia się nasze życie, wpływa mają nie tylko prawdziwe "bomby", ale i cały szereg niepozornych zdawałoby się zdarzeń, które jednak kompletnie z czasem rewolucjonizują nasz świat. U Puzyńskiej zmiany dokonują się tylko poprzez drastyczne wydarzenia: zdrady, zgony i te pe.
Co do samej zagadki kryminalnej to jest ona naprawdę intrygująca i raczej ciężko domyślić się jest zakończenia, a przynajmniej tego zwiążanego z Diabelcem, bo zagadkę bezdomnych raczej można sobie samemu rozwiązać, choć też nie tak od razu. Tutaj - podobnie jak w "Utopcach" - autorka trochę bawi się z czytelnikami i swój kryminał przeplata lekko ze światem tajemnicy, duchów i diabelskich mocy. Bardzo fajny klimat to wprowadziło do całej historii i miejscami faktycznie trochę cierpła mi skóra. Ale. Całą historię moim zdaniem położyło zakończenie.
Po pierwsze, o ile rozwiązanie "kto zabił" jest satyfakcjonująco zaskakujące, tak motywy mordercy są po prostu głupie. Nijak nie odwzorowują one tego, co dowiadywaliśmy się podczas lektury, a przez to - gdy dochodzimy do momentu kulminacyjnego - wyglądamy jak ten gość z memam "wtf?". Serio.
Po drugie, ostatni mały rozdzialik. Ten opowiedziany z perspektywy żony leśniczego. Klękajcie narody, jakie to było niepotrzebne w tej książce. Usunąłabym ten rozdział, bo moim zdaniem jego wpływ na fabułę jest nie tyle co żaden, co krzywdzący. W "Utopcach" autorka umiała płynnie lawirować między dwoma światami nie popadając w przesadę, tutaj już się to jej nie udało.
Podsumowując, polecałabym tę książkę wyłącznie tym, którzy naprawdę wkręcili się w prozę Puzyńskiej i interesują ich nowsze, coraz jednak bardziej zagmatwane, perypetie lipowiczan oraz charyzmatycznej Kopp, której i w tym tomie też nie brakuje (choć ona również jest cieniem samej siebie). Dla tych, którzy w pewnym momencie odpadli gdzieś i uznali, że coś się popsuło - nie idźcie w stronę tej powieści. To ciągle bowiem nie jest "to". Ot co.